ΔΙΑΝΟΜΗ
(με σειρά εμφάνισης)
ΕΛΕΝΗ: Κουρέτα Μαρία
ΓΡΙΑ: Κασσελούρης Χρήστος
ΔΑΛΙΔΑ: Μασούρα Κωνσταντίνα
ΓΙΩΤΑ: Λύγουρη Βασιλική
ΒΑΣΩ: Δάρρα Δήμητρα
ΑΝΝΑ: Σπυροπούλου Ρούλα
ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗΣ: Ζούζουλας Παναγιώτης
ΠΕΘΑΜΕΝΟΣ: Καραθανάσης Παρασκευάς
ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ: Λέφα Κατερίνα
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
ΚΕΙΜΕΝΟ – ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ : Βασίλειος Ρ. Φλώρος
ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ: Σωτήρης Μπελιάς
ΒΟΗΘΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ: Πόπη Δημοπούλου
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΟΣΤΟΥΜΙΩΝ: Ρούλα Σπυροπούλου
ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Νίκος Πεζούλας
ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΗΧΟΥ: Αντρέας Χίνης
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: Πόπη Δημοπούλου
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΑΦΙΣΑΣ: Κωνσταντίνος Μπελιάς
ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: Αντρέας Χίνης
ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Email: [email protected]
[email protected]
Τηλ Επικοινωνίας : 6979372532, 6972355307
Διευθ: Πλατεία Ηρώων Πολυτεχνείου, Μεγαλόπολη Αρκαδία, Τ.Κ. 22200
Παράσταση 2020
ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Το έργο μπορεί να θεωρηθεί και ως μια ρίζα του μικρού γνωστού μονόπρακτου έργου του Ζιώγα… «Λαστιχένιο φέρετρο». Το μυθολογικό του στοιχείο βέβαια δημιουργεί μια νέα κατεύθυνση, αναπτύσσεται και εξελίσσεται σε διαφορετική δραματουργική φόρμα με νέα πρόσωπα, με νέες κοινωνικές, φιλοσοφικές και χιουμοριστικές προεκτάσεις. Με αυτό τον τρόπο ορίζεται ως ένα νέο έργο.
Περιέχει μια σύνθεση στοιχείων θεατρικής ετερογένειας όπως του παραλόγου, του γκροτέσκο, της συμβολικής υπερβολής και της φαρσικής αλληλουχίας. Το έργο τεντώνεται ανάμεσα στο δράμα και στην φαρσοκωμωδία, στο μαύρο χιούμορ, στην λοξή παρεξήγηση, στο περίεργο αστείο, στην ωμή διαλογική ατάκα, στην απροσδόκητη αυτοαναίρεση.
Ο Λαστιχένιος Κόσμος ανοίγεται σε μια υποβόσκουσα πολιτική κριτική , σε μια ωμή φιλοσοφική ενατένιση, σ’ ένα σαρκασμό της κοινωνίας. Έχει ταλαντώσεις ενός νοητικού, ψυχικού και λεκτικού αυτοματισμού, προσπαθεί να ανατρέψει την επιβεβλημένη προσέγγιση της επικρατούσας ηθικής, να καταλύσει όρια και κανόνες, αναζητώντας αιρετικά την κρυμμένη αλήθεια και την ποιητική διάσταση των φαινομένων, που ταυτόχρονα την αποδομεί και την αποποιεί.
Έτσι σαν λάστιχο μετά από τεντώματα και ταλαντώσεις, έρχεται με δύναμη και συρρικνώνεται στην ψυχή του θεατή, θυμίζοντας του την αναζήτηση μιας ανώτερης αυθεντικής πραγματικότητας , συμβίωσης και ζωής.
Μια «σουρεαλιστική» κωμωδία που σε πρώτο επίπεδο ριγεί υπερβολικά και αυτοσυντηρείται με τον γέλωτα, ενώ σε δεύτερο επίπεδο η ζωή, ο θάνατος και η ευτυχία, ως φαινόμενα, αιτήματα και υπαρξιακά προβλήματα παλεύουν στη συνείδηση του κάθε ανθρώπου και σφιχταγκαλιάζονται πάνω στο λευκό χιόνι… του κωμικοτραγικού.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Ρ. ΦΛΩΡΟΣ
Στο απόσπασμα ένας νεκρός ζωντανεύει, εν μέσω κλαυθμών και οδυρμών και διατυπώνει τις απαιτήσεις του, προκειμένου να ξανα-πεθάνει.