“Συμπέθεροι από τα Τίρανα” των Ρέππα Παπαθανασίου (απόσπασμα) «Θεατρική Διαδρομή» (1994)

ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Σεπτέμβρης του 1994 στο Πάρκο του ΟΣΕ στην Καλαμάτα μια χούφτα ανθρώπων αποφασίσαμε να χαράξουμε μια γραμμή στην τεντωμένη σιωπή εκείνων των καιρών της επίπλαστης ευμάρειας, των δανεικών ονείρων, της πολιτιστικής ξενόφερτης ευτέλειας. Με τον ενθουσιασμό της άγνοιας και την ορμή των νεοφώτιστων ιδρύσαμε τη «ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ».

Είχα την τιμή να διατελέσω πρόεδρος της ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ αυτής ομάδας επι έξι (6) συνεχόμενες θητείες και όταν αποφάσισα να παραδώσω τη σκυτάλη , η ΓΣ μου απένειμε ομόφωνα τον τίτλο του Επίτιμου Προέδρου.

Ήδη η ΘΕΑΤΡΙΚΗ μας ομάδα έχει ανεβάσει 28 θεατρικά έργα, αγγίζοντας με το ρεπερτόριο της όλα σχεδόν τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο. Συνεργαστήκαμε με καταξιωμένους σκηνοθέτες και τους ρόλους ερμήνευσαν εκατοντάδες ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ.

Η απίστευτη αποδοχή του θεατρόφιλου κοινού της πόλης και του νομού μας, είχε σαν αποτέλεσμα να αρχίζουμε τις παραστάσεις μας με κατάμεστη την αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Καλαμάτας και να κλείνουμε ομοίως.

Αυτός ο οργασμός της δημιουργίας, με το συγκεκριμένο ρεπερτόριο, πηγάζει από την πίστη μας ότι το θέατρο, εκτός από βίωμα και γνώση, είναι και δύναμη αμφισβήτησης και ανατροπής. Είναι ένα είδος δημιουργίας που στηρίζεται στη μαγεία και την επικοινωνία της συγκεκριμένης στιγμής. Είναι ο διάχυτος ερωτισμός που διαπερνά τα πάντα από τα καμαρίνια μέχρι την πλατεία. Λύτρωση, μαγεία, επικοινωνία. Είδη δυστυχώς εν ανεπάρκεια και προς εξαφάνιση.

Εμείς, όμως, πατώντας στέρεα στην πραγματικότητα, επιμένουμε να ντύνουμε με ονειρικό πέπλο τα πράγματα, να καθρεπτιζόμαστε στις λακκούβες με τα βροχόνερα όπως κάναμε παιδιά, έχοντας φόντο τον ουρανό. Έτσι επιβιώνουμε, αφού το να ζει κανείς είναι πολυτέλεια στις μέρες μας, αφού συνηθίσαμε να τσαλαβουτάμε συνεχώς στα ίδια βαλτόνερα, να αναπνέουμε μολυσμένο αέρα, να μηρυκάζουμε τις ίδιες χιλιομασημένες «αρχές» και «αξίες» σαν πνευματική τροφή.

Στις οριακές στιγμές που βιώνουμε σαν κοινωνία, αναδεικνύεται η αναγκαιότητα να εκτοξευθούμε πολύ πάνω από τις μέχρι τώρα φθαρμένες και χρεοκοπημένες σιγουριές μας. Λαχταράει η πραγματικότητα καινούργιους δρόμους, νέους ορίζοντες, νέο τρόπο σκέψης. Η πραγματική τέχνη πάντα έβρισκε τον τρόπο να κεντρίσει το νου με τη βουκέντρα της αναζήτησης. Το Θέατρο δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί εργαλείο προβληματισμού και ανάτασης.

Με κάποια από τα έργα μας συμμετείχαμε επανειλημμένα σε πολλά Πανελλήνια Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου, σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος (Ιθάκη, Καρδίτσα, Βέροια, Ορεστιάδα) και παρουσιάσαμε τα έργα μας σε πολλές άλλες πόλεις, προβάλλοντας το χαρακτήρα της Καλαμάτας ως πόλης του πολιτισμού. Στις αποσκευές μας πάντοτε φέρναμε πίσω πολλά πρώτα βραβεία, επαίνους και διακρίσεις (σκηνοθεσίας, μουσικής, σκηνογραφίας, κουστουμιών, χορογραφίας, πρώτων και δεύτερων γυναικείων και ανδρικών ρόλων κ.λπ.), σημάδια αποδοχής του έργου μας από ειδικούς.

Όμως, στη μακροχρόνια αυτή διαδρομή μας δεν περιοριστήκαμε μόνο στον καθαρό τομέα των θεατρικών παραστάσεων.

Διοργανώσαμε μουσικοθεατρικές εκδηλώσεις – αφιερώματα σε σπουδαίους πνευματικούς ανθρώπους, αλλά και σε ηρωικές στιγμές του λαού (π.χ. εξέγερση του Πολυτεχνείου). Επίσης, είχαμε συμμετοχή σε εκδηλώσεις για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου με αποσπάσματα από κείμενα Νεοελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων: «Η ΟΔΟΣ» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, «Ω! ΤΙ ΚΟΣΜΟΣ ΜΠΑΜΠΑ!» του Κώστα Μουρσελά και «ΤΟ ΡΟΛΟΪ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ» του Ανδρέα Αγγελάκη.

Συμμετείχαμε στην παράσταση της ΔΕΠΑΚ για την επέτειο της 23ης Μαρτίου, στα έργα του Β. Ρώτα «ΡΗΓΑΣ ΒΕΛΕΣΤΙΝΛΗΣ» και «ΝΑ ΖΕΙ ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ». Στη μουσική παράσταση «ΩΔΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ» του Δημοτικού Ωδείου Καλαμάτας. Στην παράσταση για την επέτειο της 23ης Μαρτίου «ΜΝΗΜΕΣ» της ΔΕΠΑΚ. Στην εκδήλωση – αφιέρωμα στον ποιητή Νίκο Καββαδία που διοργάνωσαν οι σχολικές βιβλιοθήκες του 7ου Γυμνασίου και του 6ου Ενιαίου Λυκείου Καλαμάτας. Σε δραματοποιημένα αποσπάσματα από τη «ΒΑΡΔΙΑ» του Νίκου Καββαδία.

Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια πήραμε την πρωτοβουλία και διοργανώσαμε μαζί με το Εθνικό Συμβούλιο κατά των Ναρκωτικών (Ε.ΣΥ.Ν.) και το Δικηγορικό Σύλλογο Καλαμάτας πολλές εκδηλώσεις, ομιλίες, αθλητικούς αγώνες, για τον αγώνα κατά των ναρκωτικών. Καινοτομία που αγκαλιάστηκε με ενθουσιασμό από τους ανθρώπους της πόλης μας ήταν οι δώδεκα (12) «ΒΡΑΔΙΕΣ ΘΕΑΤΡΟΥ ΜΕΤΑ ΜΟΥΣΙΚΗΣ», όπου σπουδαίοι άνθρωποι του πολιτισμού, των γραμμάτων και της τέχνης, όπως οι Παύλος Μάτεσις, Πέτρος Μάρκαρης, Σταύρος Τσακίρης, Νίκος Κυπουργός, Κώστας Καζάκος, Ιωάννα Καρυστιάνη, Διονύσης Τσακνής, Μάρθα Φριτζήλα, κ. α μας παρουσίασαν τις απόψεις τους σε θέματα γύρω από την τέχνη, το ερασιτεχνικό θέατρο, τη σχέση θεάτρου με τη μουσική και πολλά άλλα.

Η Αλίκη Αλεξανδράκη , πρώτη σκηνοθέτης μας, στην εκδήλωση για τα 10χρονά μας, μας είχε ευχηθεί να μείνουμε πάντα παιδιά και να μη γεράσουμε ποτέ.

Επειδή το να μείνει κανένας «παιδί» και να μη «γεράσει» ποτέ, έχει ως προαπαιτούμενο να διατηρεί το όραμα και το όνειρο υποσχεθήκαμε να αφήνουμε παράμερα το εφικτό και το ρεαλιστικό, που απλά συντηρεί και να συνεχίζουμε να ντύνουμε με ονειρικό πέπλο τα πράγματα.

Να παραμείνουμε αλαφροΐσκιωτοι και ονειροπαρμένοι, να είμαστε με την αλήθεια και την πραγματικότητα που πάντοτε προηγείται της φαντασίας. Γιατί πριν αυτοπροσδιοριστούμε ως «άνθρωποι του πολιτισμού», οφείλουμε να κατακτήσουμε την απλή ιδιότητα του «πολιτισμένου ανθρώπου».

ΥΓ. Η πορεία μας, που διακόπηκε βίαια με τον κορονοϊό, θα συνεχιστεί σύντομα με την ίδια συνέπεια, την ίδια λατρεία για τη ΘΕΑΤΡΙΚΗ δημιουργία, με περισσότερη ορμή και πάθος.

(Για τη «ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ» γράφει ο Επίτιμος πρόεδρος της Αντώνης Κατσάς)